ความตาย พระราชนิพนธ์โดย พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว

ความเอ๋ย ความตาย


สิ้นชื่อหาย เพราะไม่มี ความดีเหลือ

คือตายเน่า ตายหนอน เป็นบ่อนเบือ

น่าเหม็นเบื่อ ตายเช่นนี้ ดีอะไร

ถ้าตัวตาย ไว้ลาย ให้โลกเห็น

ก็เหมือนเป็น อยู่คู่หล้า อย่าสงสัย

ตายแต่เปลือก เยื่อในอยู่ คู่โลกไป

เป็นประโยชน์ แก่ใครใคร ไม่สิ้นเอย

เห็นกันอยู่เมื่อเช้า สายตาย

สายอยู่สุขสบาย บ่ายม้วย

บ่ายรื่นชื่นรวยราย เย็นดับ ชีพแฮ

เย็นเล่นกับลูกด้วย ค่ำม้วยอาสัญ